وطن دوم

دیروز فرصتی پیش آمد تا با سفیر چین در ایران در دوره انقلاب و ریاست جمهوری خاتمی صحبت کنم. مردی فکر می کنم در حدود هشتاد سال سن. می خواستم از نقش چین در مسئله انرژی هسته ای بپرسم. جلو رفتم و خودم را معرفی کردم. شخصی که من را می شناخت از کنارمان رد شد و به او گفت که من ایرانی ام و سفیر چین گفت :"شما ایرانی هستید؟" جا خوردم. گفتم :بله و پرسیدم که چطور انقدر خوب فارسی صحبت می کند. گفت ده سال در ایران بوده است. و با تمام احساسش ادامه داد:
وطن دوم من ایران است
تمام موهای بدنم سیخ شد. فکر کردم بسیاری از آنان که وطن اولشان ایران است، آنرا کتمان می کنند و نگاه کن به او که چگونه وطن دومش را ایران می داند.
پرسیدم چرا وقتی رئیس جمهوری فعلی سیاست گردش به شرق را مطرح کرد و به سراغ شما آمد برای حل مناقشه هسته ای، شما پاسخ ندادید و روابط ابتر ماند. نگاهی از سر اندوه کرد و گفت: ما خیلی تلاش کردیم ، ما خیلی تلاش کردیم. و انگار تمام وجودش به درد می آمد وقتی به یاد آنروزها می افتاد. مانند یک ایرانی از وضع موجود متاسف بود و سخنرانی ای کرد با این مضمون که مناقشه هسته ای ایران هنوز برایش راه حل هایی متصور است و نباید به سراغ جنگ رفت. هر بار که می خواست از امریکا انتقاد کند رئیس جمهورش را به سخره می گرفت و می گفت با وجود تمام این تلاشها هنوز جرج بوش می گوید:
همه گزینه ها بر روی میز است.