چند نکته و در ضرورت مانیفیست هم آوا

دو سه مطلب اخیر و چند کامنت از سه تن از هم آوایان عزیز (محسن،بهزاد و مهرداد) مرا بران داشت که چند کلامی بنویسم.

اول: مرزهای نوشتن در وبلاگی چون هم آوا تا کجا هستند؟ آیا اصلا صحبت از مرز منطقی است؟ من فکر می کنم مرزهایی وجود دارند که هم از ضرورت حفظ موجودیت خود وبلاگ می آیند و هم از حداقلی از رعایت مرزهای اخلاقی. با عرض پوزش از مهرداد عزیز، من فرق زیادی می بینم بین مثلا یادداشت هنرمندانه علیرضا در باب جنگ در مقابل مثلا کامنت مهرداد برای آن یادداشت. و مرزی که از آن صحبت می کنم چیزی است که در فاصله این دو اتفاق می افتد، مرزی ظریف است که کلام روشنگرانه از آگاهی به آن شکل می گیرد. محافظه کاری مرا می بخشید ولی من در این گونه کامنتها و حتی تا حدودی در متن بهزاد نکته مثبتی نمی بینم که سخت کلامشان یادآور تلویزیونهای لوس آنجلسی اند.

دوم: به اشاره آنچه را که لازم است گفتم. شخصا اگر کسی در وبلاگ گرینگوی پیر چنین لحنی رو به کار ببرد من آن کامنت را حذف می کنم. پیشنهاد می کنم "ادمین" محترم وبلاگ و سایر دوستان تامل کنند در باب این یادداشت من.

سوم: به گمانم هم اوا نیازمند مانیفیستی است در تعیین حداقلهایی که همگان رعایتش کنند ...