نماینده ایران در اسکار

خوب مبارک است. فیلم کافه ترانزیت به عنوان نماینده ایران در اسکار آینده معرفی شد. فارغ از اینکه اسکار رو جدی می گیریم یا نه (چند تا از فیلمهای درخشان و ماندگار تاریخ سینما اسکار گرفته اند؟) و ضمن احترام به کامبوزیا پرتوی، بعید است که فیلمش بخت چندانی در این بازی داشته باشد. در شرایطی که فیلم بسیار خوب اصغر فرهادی (چهارشنبه سوری) به دلایلی چون پیش فرضها وتلقی های غالب مخاطبان غربی از مفهوم فیلم ایرانی (از استثناها می گذرم) و از دیگر سو پیش فرضهای خود هیات های انتخاب کننده ایرانی از تلقی غربی ها از سینمای ایران بختی برای انتخاب نداشت. (راستی تا یادم نرفته چند نفر در شلوغی تعطیلات نوروز امسال تونستند چهارشنبه سوری را ببینند؟) نمایش حداقل یک هفته ای فیلم جعفر پناهی (آفساید) می تونست سبب معرفی نامزدی به اسکار شود که بخت بیشتری نسبت به کافه ترانزیت داشته باشد (اینجا را هم ببینید). جعفر پناهی همانند بسیاری دیگر بهای مستقل بودن و معترض بودنش را در این سرزمین می پردازد.

پی نوشت: این روزها مدام از بحران ریشه دار در سینمای ایران یاد می شود و فیلمهای آبکی که پشت سر هم روی پرده می رود. ولی یادمان می رود چه تعداد از فیلمهای خوب و قابل توجه از فیلمسازان جوان یا شناخته شده ی مستقل ایرانی در این دو سال اخیر از نمایش محروم مانده اند. لیست زیر فی البداهه به ذهنم رسید و طبعا کاستی هایی دارد:

* طلای سرخ (جعفر پناهی)

* آفساید (جعفر پناهی)

* آبادان (مانی حقیقی)

* ناف (محمد شیروانی)

*خواب تلخ (امیر یوسفی)

* چند کیلو خرما برای مراسم تدفین (سامان سالور)

و چند تایی دیگر...

مگر یک سینمای جهان سومی چون ایران قراراست یا می تواند سالانه چند فیلم خوب داشته باشد؟